با اجازه یکی از دوستام چند تکه ازشعرهای وبلاگش رو نوشت

دلم از خیلی کسا پره عزیز مهربون                    تو دیگه نمک رو زخم کهنه دلم نپاش

 نمی دونی که چقدر دلم پره تو این روزا              نمی دونم از کی و از چی گرفته نازنین

هیچ وقت این همه احساس تنهایی نمی کردم . خیلی سخته یه کاری که بر خلاف میلت هست رو داری

انجام میدی و اعصاب خودت هم خورده ولی حرف بقیه رو هم باید تحمل کنی اونم از چه کسایی ، اونایی

که واسمون سنگ صبور بودن دیگه نمی دونم تو این دنیایی که هیچ کس فکر دیگری نیست و فقط منافع

خودش رو می سنجه تکلیف من چیه؟؟؟

باید به ساز کدوم یک از اینا برقصیم که دیگری ناراحت نشه تازه مگه خودم کم غم دارم که غصه ناراحت

شدن دیگران رو هم بخورم به خدا دیگه به غصه های خودم نمیرسم . ولی دیگه حالا فقط اینکه همیشه

لبخند رو روی لباش ببینم کافیه به همین قانعم که ببینمش با یه لبخند .

قلبم برای کسی می تپد که دوست داشتن را به من آموخت

دلم شور کسی را می زند که بی قراری را تنها برای دیدار او داشتم

دلم تنگ کسی می شود که عشق را با او آغاز کردم

دلم برای چشمان سیاهی تنگ است که زندگی را به من آموخت

و اما اکنون که او دوست داشتنم را باور نمی کند

برای که بی قراری کنم چشم انتظار چه کسی باشم

شوق دیدار چه کسی آرامشم دهد؟؟؟

کسی که آرامشم را از من گرفت؟؟؟؟؟

دوست دارم....

لعنت به این دل که هیچ گاه نمی تواند حرفهای نگفته اش را جاری سازد

حرفهایی که.... نه ، بگذار اولین بار حرفهای نگفته ام را برای کسی بگویم

که دیگر برایم رویا شده کسی که با او بودن برایم جز ء محالات و غیر ممکن

شده .

بگذار حرفهایم مثل همیشه ناتمام بماند ....

نازنین دلت میاد اینجوری تنها بمونم

حالا که دلم پره بخاطرم بیا بمون

 گریه هایم بی صداست

عشق من بی انتهاست

رد پای اشکهایم را بگیر

تا بدانی خانه ی عاشق کجاست